MONTESSORI EÐÝTÝMÝNDE ÇOCUÐA BAKIÞ

Montessori pedagojisinin odak noktasýnda çocuk; bir birey olarak bulunur. Bu onun kendisini diðer faktörlerin etkisi olmadan mükemmel olarak geliþtirebileceðini kabul etmektir.  

Montessori her çocuðun öðrenmek için iç dürtülere sahip olduðuna ve bunlarý geliþtirmek için sadece uyarýlmasý gerektiðine inanýr. Çocuðun kiþiliðini oluþturma sürecinde cezalar, ödüller, eleþtiriler onun kiþiliðini tamamen özgür olarak ortaya çýkarmasýný engeller. Yaptýðý gözlemler ve deneylerde Montessori çocuklarda "dikkatin polarizasyonu" (kutuplaþma) olgusunu keþfeder. Montessori çevresinde olanlardan tamamen habersiz çalýþmakta olan bir çocuk gözlemler.  O güne kadar bir çocuðun böylesine derinlemesine ve uzun süreli bir þey üzerinde çalýþabileceði düþünülmemiþtir. Bu keþif çocuklarýn ilgilerini çeken zor bir þey üzerinde uzun süre konsantre olarak çalýþtýklarýnýn kanýtýdýr. Bu anahtar deneyimi Montessori "çocuðu keþif" olarak nitelendirir. Eðitimin yenilenmesinde ebeveynlere, eðitimcilere çocuðun geliþtirilmesinde keyfilikten vazgeçmeleri çaðrýsýnda bulunmuþtur. Çocuk kendi geliþiminin lideridir ve yetiþkinin rolü sadece bunu saðlamak için olmalýdýr.

Maria Montessori her çocuk için geçerli "hassas dönem"ler olduðunu keþfetti. Bu dönemleri "duyarlý dönemler" olarak adlandýrdý. Çocuklarýn bu dönemler sürecinde kimi becerileri kimsenin rehberliði olmadan öðrenmesi mümkündür. Bu aþamalar açýkça fark edilebilen ve zamanla sýnýrlý olan ve geri dönüþü olmayan dönemlerdir. Çocuk yapabildiði belirli bir þey bulduðunda odaklanýyor ve tüm dikkati o noktada polarize oluyor. Böyle bir aktivite ancak çocuðun kendisinin meraký tarafýndan yönlendirilir ve sonuçta çocukta herhangi bir yorgunluk görülmez. Çocuk böylece Kendini geliþtirme ve baðýmsýzlýk derecesini artýrmak için yeni bir yola adým atmýþtýr. Montessori bir çocuðun doðuþtan getirdiði, sadece ona özgü bir "yapý planý" olduðunu ve çocuðun kendisini oluþturmayý çevrenin biçimlendirici etkisiyle sürdüðünü söyler.